Het blijft naïef om te denken dat opkomende economieën zoals de BRICS-landen (Brazilië, Rusland, India, China en Zuid-Afrika) zich strikt aan deze afspraken zullen houden. Toenemende welvaart in deze landen leidt logischerwijs tot een groeiende vraag naar voedsel en goederen, terwijl bevolkingsgroei en ontbossing de druk op natuurlijke hulpbronnen vergroten. De CO₂-uitstoot in deze landen zal eerder stijgen dan dalen en welvarende landen blijven afhankelijk van de goederenstroom uit deze landen. In feite wordt het probleem verplaatst in plaats van opgelost.

Ondertussen stort Europa zich op een kostenverslindende energietransitie. Wind- en zonne-energie krijgen miljarden aan subsidies, terwijl de afhankelijkheid van zeldzame grondstoffen toeneemt en de opslag van groene energie een groot probleem blijft. Fossiele centrales moeten stand-by blijven om tekorten op te vangen, wat paradoxaal genoeg soms tot extra CO₂-uitstoot leidt. Nu de Duitse auto-industrie en andere sectoren klappen krijgen, roept zelfs Von der Leyen plotseling op tot minder strenge groene regels. Had men dat echt niet kunnen zien aankomen?

Het Klimaatakkoord legt de nadruk op CO₂-reductie, maar klimaatadaptatie en bebossing blijven onderbelicht. Bosbranden, die massaal CO₂ uitstoten en bossen – de natuurlijke CO₂-filters – vernietigen, krijgen nauwelijks aandacht. Europa zou zich veel sterker moeten richten op bebossing en herbebossing, zowel in eigen land als internationaal, om de CO₂-opnamecapaciteit te vergroten. Dit zou weleens veel effectiever kunnen zijn dan het terugbrengen van de Europese uitstoot naar nul, terwijl elders de uitstoot onverminderd doorgaat.

Is Europa de weg kwijt? De realiteit is dat we de opwarming voorlopig niet gaan stoppen. Een gebalanceerde aanpak met emissiereductie, klimaatadaptatie en herbebossing zou effectiever zijn dan blind blijven vertrouwen op een energietransitie die economisch en praktisch tekortschiet. De vraag is: voert Europa een ideologisch of realistisch klimaatbeleid?