Als blogger en schrijver over milieu en klimaat krijg ik vaak te maken met discussies over duurzaamheid. Hierdoor hoor ik verhalen die ik anders misschien nooit zou horen en lees ik artikelen die ik anders misschien nooit zou hebben gelezen. Zo las ik een tijdje geleden het artikel De Tesla-spijtoptant, en dat zette me aan tot verder onderzoek.

Ik was namelijk voornemens een Tesla te kopen; ik had zelfs al een proefrit gemaakt. Gedreven door milieuoverwegingen leek het een logische keuze: een elektrische auto die de uitstoot van schadelijke stoffen beperkt en dankzij overheidssubsidies financieel aantrekkelijk was. Bovendien waren er voordelen zoals lagere motorrijtuigenbelasting en een jaar gratis opladen. Het voelde als een stap in de juiste richting – zowel voor het milieu als voor mijn portemonnee.

En eerlijk is eerlijk: een Tesla is een indrukwekkende auto. Het strakke ontwerp, de hightech functies zoals autonoom rijden en de chique uitstraling maken het een voertuig waarin je met trots rondrijdt. Het versterkt je groene imago en biedt een geweldige rijervaring.

Maar na verloop van tijd begon mijn enthousiasme te bekoelen. Er zijn altijd al nadelen geweest. De productie van lithium-ionbatterijen is milieubelastend. De winning van grondstoffen zoals lithium vereist veel water en kan ecologische schade veroorzaken, terwijl de ontginning van kobalt vaak plaatsvindt onder mensonterende arbeidsomstandigheden, met name in de Democratische Republiek Congo. Hoewel Tesla stappen heeft gezet om het kobalt- en lithiumgebruik te verminderen, bleven deze kwesties aan me knagen. Van reeds Tesla-rijders begreep ik dat ook het opladen tijdrovender is dan tanken en dat het installeren van een eigen laadpaal extra kosten met zich meebrengt.

De praktische nadelen wogen echter niet het zwaarst. Het grootste probleem ligt bij de man achter Tesla: Elon Musk. Ooit zag ik hem als een visionair, een moderne pionier die de wereld wilde veranderen. Maar hoe meer ik over hem leerde, hoe groter mijn twijfels werden. Musk profileert zich met Tesla en SolarCity als een voorvechter van duurzaamheid, maar zijn acties vertellen soms een ander verhaal. Op X (voorheen Twitter), dat hij inmiddels bezit, laat Musk zich regelmatig uit over politieke kwesties – vaak op manieren die mij allesbehalve groen lijken.

De vraag rijst hoe oprecht Musks intenties werkelijk zijn. Tesla’s fabrieken in de Verenigde Staten en Duitsland hebben herhaaldelijk kritiek gekregen vanwege milieuproblemen, zoals watervervuiling en overmatig watergebruik. Nabij Berlijn, in de deelstaat Brandenburg, waar Tesla een Gigafactory heeft gebouwd, zijn zorgen geuit over het effect op de lokale watervoorraad en natuur. Ook in China en de VS zijn er vraagtekens bij de ecologische impact van de productieprocessen.

Musk lijkt meer bezig met zijn imago als ongrijpbare miljardair. Van plannen om Mars te koloniseren met SpaceX tot controversiële projecten zoals Neuralink, lijken zijn prioriteiten verder te liggen dan de aarde. Is het redden van de planeet wel écht zijn doel, of draait alles om persoonlijke roem en macht?

De auto mag dan een technologisch wonder zijn, maar het hele verhaal eromheen voelt steeds minder duurzaam. Kan ik ooit écht groen rijden als de fundamenten van de industrie waarop elektrische voertuigen steunen nog zo grijs en dubieus zijn? Vooralsnog wacht ik even.